Çok uzun süredir düzgün yemek yemiyorsun. Aslında açlık ya da tokluk hissini kaybedeli çok oldu. Kapalı sistem misali bir devridaim var ama o anda hangi durumda olduğun anlaşılamıyor. Elektron olsan istatistiksel olarak yerin de tespit edilebilirdi. Ama senin yörüngen bile yok, daha çok bir sarkaç gibisin, bir oraya bir buraya. Sınır değerlerin belli, daha ileri gitmekten korkan bir sarkaçsın. Zaten daha yükseğe itenleri de sen kovalıyorsun.
Annen de baban da abur cubur ile karın doymayacağını söylemişti sana. Dengeli beslenmelisin. Sebze ağırlıklı bir diyetin çok faydalı olacağı, hayatını yola koyacağı çok açık. Ama sebzenin de meşakkatli birşey olduğunu biliyor ve buna eriniyorsun. Pazardan alınacak, evde ayıklanacak, güzelce temizlenecek, iyi saklanacak, dolapta. Özen ve ilgi ister yani. Çok tembel oldun bu konuda. Hayatında vitamin -ya da yeşil renk diyelim- istiyorsan uyman gereken sosyal kurallar belli.
Ama sende ilginç bir atalet var. Fıstığın kabuğunu soymak, fındık kırmak çok daha basit geliyor. Emek veresin yok anlaşılan. O da doyuruyor ama geçici işte. Çerez tutmaz adamı. Hem kısa zamanda alınan haz dorukta da olsa tadı böyle çekici olan herşey zararlıdır. Düşünsene, çerez dediğimiz nerede ise herşey tohum. Tohum da yağ demek. Hem çok yersen midene oturur bunlar.
Neyse...
Bir gün kargodan göndericisi belirsiz bir paket geldi. Yok yok bomba falan değil, şeffaftı paket. Paketin içindeki şeyi de görüyorsun ama benzetemedin birşeye işte. Kargo paketi kendiliğinden açıldı ama içindeki şeyin kabuğu asıl içeridekini göstermemekte kararlı. Zaten kabuk ya da kaplama da pek rengini belli etmiyor. İçindeki yenir mi acaba.
Tek elde tutulabiliyor gibi ama büyük. Aslında hakkı iki elinle birden sıkıca kavramak. Aylarca, kabuğunu soyup içine bakmaya çekineceksin. O halde iken "acaba yere atsam zıplar, geri gelir mi acaba" diye düşünmek neyin nesi kuzum. Yenecek birşey olduğu belli işte, neden oyuncak topmuş gibi davranırsın ki. Hem ya kırılırsa. Öyle kabuğunun üzerinden hissettiğin kadar yumuşaklık belki sadece yüzeyindedir, içinin dağılmayacağını ne biliyorsun.
Neyse...
Evet, ne kadar uzun süredir berabersiniz değil mi. Hala açmadın kabuğu. Kocaman bir bayram şekeri gibi iki yanından bağlı bir kabuğu yok. Sadece tek yerde fiyonk olmuş paket. Bu kadar süredir acaba bozulur mu, son kullanma tarihi var mıdır diye düşüne düşüne, varsa da geçirdin muhtemelen. İçinden çıkan bir işe yaramazsa çok yazık etmiş olacaksın. Madem o kadar kaygılanıyorsun, açsaydın ya ilk geldiği gün, akıllım. İşte hareket edememek sorunun bu senin. Kafanın içinde kurup duruyorsun ama elini uzatıp tutamıyorsun. Avucunun içinde iken bile kaybediyorsun.
Neyse...
Aa sehpanın üzerinde duruyorken, sen açsam mı acaba diye düşünürken kendi kendine açıldı kabuk. Gerçekten bozuldu da dökülmeye mi başladı acaba diye düşünürken gördün ki bir bozulma emaresi yok. Ama çıkan şey de daha önce yediğin hiçbirşeye benzemiyor. Ürkerek kokladın. çok hoş bir kokusu var ama daha önce kokladığın hiçbirşeye de benzemiyor bu koku. Pek ince ve kibar ama.
Dokundun.
Evet çok yumuşak ve bastırdıkça sertleşiyor. Çok ezmesene, iz kalacak. Elini çekince geri aynı şekli alabiliyor gibi ama koparırsan da parça kopacak gibi de. Hala anlayamadın.
Neyse...
Çok narin gibi görünmekle beraber bütünlüğü yerinde, belli. Ama yenebilecek birşey olduğuna dair inancın tam hala. Bir kere o kokuyu aldın sen. Hem niye illa ısırasın var ki, işte bu haliyle bile çok hoş. Daha ne istiyorsun. Ne doyumsuz birisin be.
Hala ürkekliğini atamadın aslında. Yine aylarca öyle kaldı sehpada. Bir gün aldın tek elinle, ısıracaksın, kararlısın. Ve düşürdün ısırayım derken, beceriksiz. Sana dedik di mi iki elinle tut diye. Yere düştü. Korkarak bakıyorsun yerde dağılacak mı diye. Geri zıplayacağına hiç ihtimal bile vermiyorsun, yapısı belli. O kadar süre geçir birlikte ve şimdi de düşür, yapılacak iş mi bu ettiğin. Yere çarptı ve sanki bir an orada kalsa mı başka birşey yapsa mı kararsızlığı yaşıyormuş gibi düşündüğün sürecin sonunda inanılmaz bir şekilde geri zıpladı. Evet gözünü bile kırpmamıştın ama şimdi de faltaşı gibi açtın çünkü geri eline zıplamadı, sehpaya kondu. İnanılmaz. Şoktasın. koltuğa yığıldın kaldın. Nasıl düştüğü gibi geri gelmez de başka bir noktaya gider. Hala basit mekanik düşünüyor ve yere çarptığı noktada acaba birşey mi vardı da öyle oldu diye bakınıyorsun. Orada sadece bıraktığı iz var. Evet yıpranmış belli. Bir ıslaklık. Deli demeyecek olsalar gözyaşı olduğunu haykırabilirsin bu ıslaklığın.
Neyse...
Isırma sevdasını bırakmak gerektiği belli. Kaşık. Evet evet kaşık. Tamam yeni plan oluştu ama şimdi değil. Çok korktun. Bu kadar bekleştiniz, sakinlemek için biraz daha beklenebilir herhalde.
Neyse...
Yine günler geçti, hayatın basit döngüselliğinin seni bu konuya yeterince duyarsızlaştırdığı bir akşam tekrar karşına aldın onu. Ne ki bu, kesinlikle bulmalısın, bilmelisin. İçin içini yiyor, sen de onu yemelisin o zaman. Madem öyle işte böyle, kısasa kısas diyorsun yani içinden. Ama olmaz ki böyle. İşte başka bir yanlışın bu senin. Neyle didişiyorsun ki, hem niye didişiyorsun. Yaşam kavgadan ibaret değil. Sal gelsin, rahat bırak. Akacağı gibi aksın. Ama yok, huylu huyundan vazgeçmiyor anlaşılan. O kadar gün sonra bir tatlı kaşığı aldın. Evet o işlemeli ve küt burunlu olanı. Sehpanın üzerinde önüne çektin onu. Kaşık da elinde. Eskiden solaklıktan kalma alışkanlıkla sol elinde kaşık, sağ elinle onu sabit tutuyorsun. Sanki kaçacak, nereye kaçacaksa. Kaçınılmaza doğru ilerliyorsun, bunun bilincinde olmana rağmen yapıyor olmana kendin bile inanamıyorsun, hayretler içinde kıvranırken kaşığı kocaman kürenin en tepesine yakın bir yerden soldan usulca batırmaya başladın. Evet giriyor içine, iki santim kadar batırdın kaşığı, neden ilerliyorsun ki, çek işte geri. Ya da en azından kanırt, parça al. Neden devam ediyorsun.
Yeter artık, yazık.
Ne arıyorsun ki. Aha, yuvarlağın ortasına denkgeldiğini tahmin ettiğin biryerlerde sert çekirdeğe dokundun işte. Ah, için kıyıldı. Kaşığın bombesinden dolayı açılı girdin ve çekirdekimsi şeye dik değil açılı dokundun, itmeyi bırakmadığın için de kaşık sürttü, sıyırdı çekirdeği. Metal kaşıktan elektrik çarpılmış gibi irkildin sıyırınca, için ezildi hem. Elini çekiverdin ama kaşık orada saplı kaldı. sağ elini de bırakınca sanki o öne doğru eğiliverdi. Gözün seni yanıltıyor mu acaba. Azıcık sönüverdiğine yemin edebilirsin. Rengi de soldu sanki. Hani tadına bakacaktın, ne oldu.
Çok kötüsün.
Not1: Başlığı attıktan sonra Gönülçelen(Catcher in the Rye) geldi aklıma. Ama alakası yok. Zaten aklıma sonradan geldi.
Not2: Ekindeki dalga ile beraber yazıldı. Biterken dalga azalmıştı.
Kayıtlar
