Korkuya dair

Güzel, üç kıllık zamanda su ısındı. Aferim şofbene.
Duş. Suyun altındayım, ve evet... fikrim geldi. Bakalım neymiş:

Gündelik olaylarda, klasik alelade yaşantıda, korkmayı unuttuğumu farkettim. Korkacak şeyler yaşamıyorum çok.

Burada yeni bir paragrafa geçip açıklama yapmalıyım. Harikayım, korkusuzum falan demiyorum. Yanlış anlaşılmasın. Ki değilim zaten. Ölümden ve benzeri kocaman olgulardan tabii ki korkarım herhalde, bilmiyorum. Benim söylediğim gündelik hayat, işemek, sıçmak falan. Trafik kazasından, birinin edeceği bir laftan, belirsizlikten, olacaklardan, olmayacaklardan, ne olacağından ve bunun gibi bi ton şeyden... korkmuyorum. Sadece sıkılıyorum. Bunalıyorum. Rahatsız oluyorum.

Örnek vermek gerekirse araba ile bir viraja girilmemesi gereken bir hızda girmişsem korku değil de, neden girdim böyle, şimdi ne yapmalıyım diye düşünüyorum. Kızıyorum falan kendime. Arabanın kıçı, başı kaydı ise iyice öfkeleniyorum mesela. Ya da ne bileyim, bundan sonra ne olacak, şundan önce bunu mu yapmalıydım ki o böyle olsaydı gibi cümleler ve düşünceler beni korkutmuyor. Sanki bu hissin bir ilerisine geçtim. Korkmaktan bile sıkıldım sanki. Ya da çok kanıksadım. Daha çok düşünüyorum ne olacak diye, ne oldu diye, hata ne idi diye. Daha da komiği bundan da bunaldım herhalde.

Neyse, bu düşüncelerden bir çıkarımda bulunabilir miyiz, bakalım. Çok izole, rafine ve tekdüze yaşıyoruz. Süreki geri sar, yeniden oynat düğmeleri üzerinde parmaklarımız. O nedenle alıştık. Değişiklik ve bilinmezlik korkutmalı belki insanı. O da yok.