Aidiyet, Kader ve Köksüzler

Uyarı: Bu yazı, yalnız yaşamak isimli yazı ile birlikte okunursa daha bi ilginç olabilir.

Aidiyet kavramını bir yerlere tutunmak olarak algılıyorum. Bir yere ait olmak diyorum hep, kendi kendime anlatırken. Birine ya da birilerine ait olmak ya da bir fikrin korumasında bulunmak demiyorum hiç. Yani anlaşılan, ben aidiyet kavramını toprakla, yaşadığımız yerle, bizi yaşatan yerle ilişkilendiriyorum. Bu demeye çalıştığım şeye yer derken, içine ne kadar kültür katıyorum, bilmiyorum. Ama onsuz tadı olmadığını da farkediyorum.

Ait olduğumuz yeri seçebiliyor gibi görünüyoruz değil mi. İlahi bir denkgeliş Tanpınar'ın coğrafya'nın kader olduğunu söylediğini  gösterdi bana. İnadına diyorum ki, yeni insan yine inadına,  buna inat ediyor ve değiştiriyor işte ait olduğu yeri.
Nah değiştiriyor. Sadece öyle yaptığını, pek bir özgür olduğunu, birey olduğunu -kendinden çok, etrafına- göstermek için debeleniyor işte o zavallı yeni insan. Sonucunda da, istediğini yapmış olmak yerine aslında kendi bacağına sıkmış bir maymun oluveriyor ortada acıdan zıplayarak.

İnsan nereye giderse gitsin evini, etrafını, yerini içinde götürür. Kültürünün nüvesi içine işlemiştir insanın. O nüvedir ki en küçük ve en konforlu evidir kişinin. O ev işte içinden çıkılabilen bir ev değildir. Sırtımızda değilse de, göğüs kafesimizle kafatasımızın içine paylaştırılmıştır bu ev.

Coğrafyanın, taşıdığı birçok başka şeylerle birlikte bu evin harcı olduğunu da düşündüm şimdi. Dolayısıyla da sağlam kalması gereken önemli şeylerimizin temel tanımlayıcısı olan ait olduğumuz yerleri değiştirirsek, bozarsak, karıştırırsak köksüzleşiriz işte. Kafası koparılmış tavuk gibi dolanırız ortada.

Bunun çözümü için, kökümüzün nerelerde tanımlandığını hep hatırlamak, gittiğimiz yeni köylerin yeni adetlerini hemen yutmak yerine sindirip sindiremeyeceğimize bakmak faydalı hareketlerden olacaktır. En azından kökümüzün adresini unutmayalım.