Buza tutunabilmek

Buz soğuk olabilir, ıslak da olabilir. Islak olmayabilir de. Kuru buz diye birşey var sonuçta. Sıcak buz var mı. Tutana bakar o. Hislerin ne halde olduğuna, ne kadar uyarıldığına, ne kadar soğuğa maruz kaldığına göre değişebilmekle birlikte bazı uç durumlarda elde tutulan buzun üşütmek yerine ısıttığı da vakidir. O algı karmaşasını yaratan sinir uçlarıdır. Ruh uçları diye birşey var mı peki. Avuç içinde nelerin uçları var bir bakalım. Damar uçları var, kas uçları var, sinir uçları var. Tırnaklar var avuç değil de el diyecek olursak. Bu müstakbellerden en liyakat sahibi olanı sinir sanırım, ruhu temsilde. Demek ki sinir ruhun da ucu oluyor. Hal bu iken biz el ile buzun ilişkisine dönelim. Deva niyetine alınsa ele buz, herhalde beklenen faydayı sağlar. Ama vuslat var mıdır bu ilişkide, hayır. Mahkumiyet vardır esasen. Acı son, erimesidir buzun. Damlar, eli ıslatır. Damladıkça da farkeder ki el, buz yumuşaklaşır, keskinliğini kaybeder. Hem serttir özünde, hem de yumuşak. El silse de ıslaklığı önleyemez. Buz ağladıkça ağlar, süreklidir bu. Yaştır el artık. Zaten buz da yaştandır. Kaçarı var mıdır bu ilişkinin, süreç geri döndürülebilir mi diye düşünür el. İstemez hiç parmakları arasından kayıp gitsin buz. Normal, gündelik hayatta yoktur çözüm. El özünü reddedip buzla beraber buzun buz kalacağı sıcaklığa inse belki buzu kurtarır ama o da elin varlığına tehdittir. Bu hem bir karar hem de bir süreçtir. Kim vazgeçecektir, el mi buz mu. El zaten buzu çekip aldığına göre roller baştan belirlenmiştir herhalde.
Sadece elin yandığında buzu hatırlarsan olmaz işte.