Aile babası

Biliyorsunuz uzun bir süredir bir aile babasıyım. Şuralarda bir yerde bunun haberini vermiştim. O mutlu birlikteliğin sonucunda iki adet yavrumuz oldu. Sonra bana yapılan uyarılarda dendiği gibi bir yeni gunnama faaliyeti ile iki yeni yavrumuz daha oldu. Ben hala o balkonu sahiplenemedim. İşin daha da ilginci bulunduğum yedinci kat çağlar cephe'de güvercin popülasyonu arttı. Burayı doğal bir fauna ilan ettiler sanırım. Ya da işgal ediliyorum haberim yok.

Ha biliyorsunuz Ankara'da havalar da sıcak. E haliyle ben kapıyı bacayı açıyorum. Mutfak penceresi, arka oda penceresi derken aradığım şey ufak bir esinti sadece. Ama bunun da yan etkileri var normal olarak. Dışarıya tam açıklık ve belki hatta şeffaflık, hatta abartırsanız glasnost ve prestroyka hali olunca davetli davetsiz misafirler artıyor.

Bugün yine salonda yayılırken bir ses duydum mutfak cenahından ve aynen çaktım köfteyi. Sizinkilerden biri tahminen içeri girdi. Bu zavallıyı korkutmamak için yerimden kalktım ve daha koridorda iken, mutfağa girmeden ve dahi görünmeden bir kez ellerimi çırptım. Sevinçten çırpılmak zorunda değil ya eller di mi ama.  amacım ben buradayım, bura benim anlamına gelecek bir ses çıkarmaktı. Osursak kokar, bağırsak kaba kaçar. E ben de madem iki elim var(atasözümüze selam) ses çıkarayım dedim.

Kuşları bilirsiniz, beyinleri ile anılmanın yanında yüreklerinin hızlı çarpışı ile, yani ürkeklikleri ile de ünlüdürler.(Ara not: Kuşların nabızlarının genelde kaç attığını, vücut ısılarının normalde kaç olduğunu bilmiyorsanız bir araştırın bakın. İnanamayacaksınız. O nedenle hem su verin, hem de korkutmayın onları)

Ellerimi bir kez çırpınca korktuğum başıma geldi ve bu kadarı bile zavallıya yetti, çıldırdı. Korktu ve girdiği açık pencere yerine cama çarptı. Düştü. Sakinledi. Ben bir adım daha ilerledim ve ne olduğunu gördüm. Aynı hani sinekler yapar ya, girer ama girdiği yeri unutur, bilemez. İçerisi de ona göre değildir. İlk gördüğü dışarı görüntüsüne bodoslama gider. Çat. Sonra çat çat çat. Eğer sadece kızıp onu orada ezmezseniz düşünürsünüz, bunu neden yapıyor diye. Aptal şey diye düşünme evresini geçtiğinizde farkedersiniz ki, sizin o gelişmiş dünyanızın arkasını gösteren ama geçirmeyen cam adlı nesnenizin kurbanıdır o. Ne bilsin hayvan, ya görüyor, ya ışığı algılıyor, ya ısıyı. Bir şekilde aradığı yerin orası olduğunu sanmakta. Ama bu sizin pencere o algıladığı örüntülerin tamamını içeri geçiriyor, bir tek o sineği geçirmiyor. Elinizdeki o gazete parçası ile pat diye ezmek yerine belki yolu gösterseniz kibarca daha estetik olur yaptığınız. Hem o kadar konuşmuştuk önceden, güçlünün tevazu sahibi olması gibi güzel bir erdemden bahsediyoruz, di mi ama.

Neyse bizimki beni gördü ve ikinci denemesinde de çarptıktan sonra çekirge gibi üçüncüde buldu doğru yolu. Oh.

Len rüzgar, çekip toplama şu perdeyi işte. Perde açık camın önünde iken korkup girmiyorlar. Açma.

Görsel malzeme pek kullanmayacağız dedik ama duramadım, altta o benim çocuklardan ikisinin bu sefer salon penceresini sahiplenme çalışmasından bir sahne görüyorsunuz. Artık her ne yapıyorlardı da yakaladım bilmem. Gece iyi göremiyorlar. Ben perdenin arkasında, ceptel kamerası ile ellerim onlara yakın şekilde çektim. Dört kare (aslında dikdörtgen de, böyle alışmışız) çekmeme izin verdi haylazlar. Ama en neti bu.

Not: Kara sinek mi, yok artık. O kadar duracak değil ya, temizlik yaptım tabii ki.