Ayıp günlük

Seninle buluşmaya akşamüzeri karar verdim. Aklıma geliverdin birden, bilmiyorum neden. İşte insan tensel isteklerine gem vuramıyor çoğu zaman, tadın hala aklımda. İstiyordum seni yine tenimde.
Dolayısıyla duramadım hemen koştum iş çıkışı sana. Koştum işyerine. Arkadaşlarınla beraberdin. Ama seni hemen yakaladı gözlerim. Gözlerim birşey daha yaptı, ama çok ayıptı. Bir arkadaşına takıldı gözüm. Ama çok kısacık. Hemen unuttum onu, sana odaklandım. Sen de bana özlemle bakıyordun. Çektim aldım seni arkadaşlarının arasından.
Çok oyalanmadık, hızla benim eve gittik birlikte. Sen salonda beklerken ben hızla mutfakta yemeklik birşeyler hazırladım yalapşap. Öyle ciddi şeyler değil, karnımızı en hızlı nasıl doyurursak işte. Amacımız yemek değildi biliyorsun. O ritüeli tamamlayıp asıl amacımıza ilerlemeliydik. Sen yemedin nedense. Oysa makarna basit de olsa, iyiydi be. Sonra biraz beraber biraz televizyon falan.
Artık duramayacaktım, kavradım seni, çektim kendime. Hiç öyle ön'lü, hazırlık'lı şeylerle harcayacak dayanma gücü yoktu bende. Enerjimi çok daha ayıp şeylere harcayacaktım. Üstünde ne varsa çıkardım. Çırılçıplak bedenine ulaştım. Artık geri dönüşsüz bir yoldaydık.
Isırdım seni.
Tadın dudaklarımdaydı.
Buradan sonrası ise ayıp başlığı ile bile açıklanamayacak kadar müstehcendi.
.
.
.
Eti Antep Fıstıklı Çikolata Keyfi ile aramda olanların gerisi bana kalsındı. :)