Bi gün bi mühendis, bi sanatçı bi de bilimci...

Mühendis; elindeki malzemeler ile çözüm üretir, problem çözer. Sanatçı; birşeyleri ortaya çıkarır, bunu yaparken ruhu katık eder. Bilimci(bilimadamı diyecem, kızacaksınız, bilim insanı yapma lafına da kılım); problem üretir, çözüm yolu, yöntemi de ortaya koyar.

Basitçe işbölümü yaptık. İş ilişkisine de bir bakalım.
Normalde sanatçı oturur kıçının üstüne, başına buyruk birşeyler yapar. Diğerleri de bakar, o kadar.
Bilimci hiç yokmuş gibi yeni yeni sorunlar yumurtlar, sonra da genelde çözemez bunları, ama arada şöyle yapsak nasıl olur'lar çıkarır. Bunlar da yanına kar kalır. Sözde mühendisin işini kolaylaştıracaktır, ama hakir görür, sallamaz onu.
Mühendis zavallım da dertli adamdır. Çöz derler, para mara da vermezler. O da uğraşır, birşeyler çıkarır ortaya, genelde hep de dandik olur çözümleri. Bu derdin verdiği stresle, başına buyruk biridir. Normalde sanatçıdan da bilimciden de fikir alması, yakışıklı çözümler üretmesi gerekirken pek sallamaz onları. O ucube çözümlerin sebebi de buradadır zannımızca.

Buraya kadar olması gerekenleri anlattık. Hemen de karşı tezi ortaya koyalım:
Emmi, nerede buldun bi sanatçı, bi bilimci bi de mühendisi de sarımsak ezici el aletini yaptırdın, manyak mısın. Patron bize; hani bana hani bana demez mi.
Yani demem o ki hiçbir zaman kaynaklar yetmez ve bu kadar güzel işbölümü yapılmaz. Olan, birilerinin herşeyi birden yüklenmesidir. Sanatçı zaten sallanır. Bilimci hepsini yaparım der, o zaman adı danışman olur, yine de elini kire yağa bulaştırmaz. Paranızı alır, akıl verdiğini sanar ama aklını alırsınız, gider. Mühendis lavuğu da paso yapar, yaptığı doğru dürüst olmadığı için de sürekli yıkıp yıkıp yapar geri.

--Açıkçası bu konu aklıma hangi gündelik farkındalık üzerine geldi, unuttuğum için geveliyorum lafı--

Sanırım şöyle bir durumdu:
Sabah açtım. Elimde kahvaltılık malzeme, bayat ekmek, ve klasik altı bir mutfak vardı. Kendi kendimi mutlu etmem, ufak atristlikler yapıp güne renkli başlamam gerekiyordu. Tulum peynirini öyle klasik beyaz yemek yerine, incecik ufaladım, üzerine kekik de ufaladım. Renk olsun diye pul biber ekledim. Tatlı olsun diye de karabiber. Tarzı değişsin diye de zeytinyağı ile ıslattım, püre ettim. Ama sızma olanla yaptım, riviera beklemede. Zeytine de limon, pul biber, yağ muamelesi çekebilirdim, ama kısıtlı kaynakları verimli kullanmak kanımda olduğu için vazgeçtim.( salladım aslında ) Ekmekleri ise dilimleyip büyük teflon sahanda ısıttım/kızarttım. Yaparken farkettim de ben uzun süredir evde ekmeği kopararak yermişim, dilimlemeyi unutmuşum. Tekrar metropol adamı mı oldum ne. ( Saçmalama, metropol erkeği ekmek mi yer, kahvaltıyı yağı azaltılmış yüksek lifli gevrekle yapar, şuursuz! )
Sonuçta ekmek, peynir, tahin-pekmez, zeytin, reçel, çay menüsü beklenenden pek farklı tatta ve renkte idi.

"Oğlum hayat sana Hanya demiş sen Konya anlamışsın", derseniz pek cevabım yok. Bura benim değil mi, bu şekilde de batırabilirim sanırım.

Not: Endüstri mühendisi, endüstriyel tasarımcı, proje yöneticisi, halkla ilişkilerci, pazarlamacı v.b. falan demeyin, boğarım :)